شعر روباه و زاغ ( ترجمه ی ایرج میرزا )

کلاغی به شاخی جای‌گیر 

به منقار بگرفته قدری پنیر 

یکی روبهی بوی طعمه شنید 

به پیش آمد و مدح او برگزید 

بگفتا: «سلام ای کلاغ قشنگ! 

که آیی مرا در نظر شوخ و شنگ! 

اگر راستی بود آوای تو 

به‌ مانند پرهای زیبای تو! 

در این جنگل اکنون سمندر بودی 

بر این مرغ‌ها جمله سرور بودی!» 

ز تعریف روباه شد زاغ، شاد 

ز شادی بیاورد خود را به‌ یاد 

به آواز خواندن دهان چون گشود 

شکارش بیافتاد و روبه ربود 

بگفتا که: «ای زاغ این را بدان 

که هر کس بود چرب و شیرین‌زبان 

خورد نعمت از دولت آن کسی 

که بر گفت او گوش دارد بسی 

هم‌اکنون به‌ چربی نطق و بیان 

گرفتم پنیر تو را از دهان